Stofnast glæpur við það ef börn horfa á ákveðinn stofuglugga ?

Það hafa á öllum tímum verið til einstaklingar með "afbrigðilega" kynhegðun.Þessi maður sem fréttin er um virðist þurfa að sýna sig beran börnum sem er svolítið sérstakt. Víða erlendis eru afmarkaðar strendur og afgirt svæði fyrir fólk sem vill umgangast hvert annað án fata. Þeir eru víst kallaðar "nudistar" eða striplingar. Svo lengi sem slíkir einstaklingar halda sig innan afmarkaðra svæða þá eru þeir í fullum rétti.  Lengi vel þótti það glæpur eða í besta falli ósæmilegt að girnast eigið kyn. Nú er slík kynhegðun viðurkennd. Þó þessi sýniþörf gagnvart börnum sé kynhegðun sem sennilega ekki læknast frekar en samkynhneigð þá verður þessi kynhegðun aldrei nokkurn tímann viðurkennd þar sem hún beinist að saklausum börnum. Það sem gæti vafist fyrir dómurum er hvort hægt sé að dæma einstakling fyrir það eitt að vera án fata inni á sínu heimili. Eflaust skiptir staðsetningin máli, hvar í íbúðinni einstaklingurinn striplast og fitlar við sig. Fyrir framan óbyrgðan stofugluggann er að mínu mati ekki í lagi. Þar stofnast glæpur ef barn horfir.  

Sjálfsfróun við róluvöll „nánast daglegt brauð“

Pólitík heilbrigðisráðherra minnkar lífsgæði fólks með stoðkerfisvanda.

Ég fagna þessari grein og bíð spenntur eftur frekari skrifum morgunblaðsins um liðskiptaaðgerðir.Það er orðið nokkuð algengt að fólk á efri árum þurfi að fara í liðskiptaaðgerðir á mjöðm eða hnjám og mikilvægt að biðtíminn eftir slíkum aðgerðum verði ekki langur því oftar en ekki eru þeir sem þurfa slikar aðgerðir hreyfihamlaðir að hluta eða að mestu leyti. Í stóli heilbrigðisráðherra situr kona sem hefur þá pólitík að byggja ekki frekar undir heilbrigðiskerfi okkar Íslendinga utan opinberra stofnana og er alfarið á móti því að sérhæfð læknisverk á borð við liðskiptaaðgerðir séu framkvæmdar af einkareknum stofum hér á landi. Með þessari skoðun sinni ber hún ábyrgð á því að auka á þjáningu fjölda fólks sem nauðsynlega þarf að komast í slíkar aðgerðir eins fljótt og kostur er. Biðtíminn eftir aðgerð hér á landi telst í árum en hægt væri að stytta biðtímann umtalsvert og fækka á biðlistum ef sérfræðingar á eigin stofum hér á landi væru samþykktir og fengju samning við Sjúkratryggingar Íslands.

Samkvæmt kerfinu í dag geta þeir sem fjármagn hafa lagt út fyrir kostnaði við að sækja þessa þjónustu erlendis þar sem Sjúkratryggingar styrkja slíkar aðgerðir án tillits til rekstrarforms þeirra sem framkvæma aðgerðirnar erlendis. Aðeins er gerð sú krafa að það séu ekki íslenskir aðilar í einkareknum félögum sem framkvæma aðgerðirnar.

Pólitík heilbrigðisráðherra er því kostnaðarauki fyrir ríkið samkvæmt blaðagreininni hér fyrir ofan og skerðir lífsgæði fólks á efri árum því mikill fjöldi þeirra sem þurfa á liðskiptaaðgerðum að halda er komið af launamarkaði og getur ekki lagt út fyrir kostnaði erlendis eða tekist á við það óhagræði sem flutningur hreyfihamlaða í langt ferðalags útheimtir. 

Mér finnst mikilvægt að byggja upp gott heilbrigðiskerfi á Íslandi sem er vel rekið og stuðlar að því að sem flestir geti notið þjónustunnar án langra biðlista eftir sérhæfðum læknisverkum. Rekstrarform þeirra sem bjóða upp á liðskiptaaðgerðir eiga ekki að koma í veg fyrir að fólk geti notið þeirrar þjónustu sem slíkir aðilar geta boðið.

Ég velti fyrir mér af hvaða rótum er stjórnmálaskoðun sem eykur á þjáningu þeirra sem þurfa á bráðri læknisþjónustu að halda ? Ekki er þetta sjónarmið um sparnað, gæði eða skilvirkni. Hvað er það sem er þá drifkraftur þessarar afstöðu heilbrigðisráðherra ? Ég skrifaði föður heilbrigðisráðherra sem er einn af fésbókarvinum mínum og sagði honum frá löngum biðlistum og hvort hann gæti ekki hlutast til um að kippa þessum málum í lag. Hann svaraði mér, hann má eiga það en það var fátt um úrbætur.  

Gamli verkurinn loks farinn

Breytum aðferðafræðinni við að finna út sanngjörn laun

Ég er talsmaður þess að við breytum um aðferðafræði og leggjum niður lög um verkföll og vinnustöðvun. Í staðinn tökum við upp fyrirkomulag þar sem kjörnir fulltrúar almennings í landinu  kjósa launanefnd sem ákveði laun starfsstétta þegar aðilar vinnumarkaðarins geta ekki komið sér saman um kaup og kjör.

Það gengur hreinlega ekki að einstök stéttarfélög eða samstarf þeirra geti sett allt þjóðfélagið í uppnám og það gengur heldur ekki að launataxtar séu langt undir viðmiðunarmörkum um lágmarksframfærslu. Svo er einnig óásættanlegt að hópar í þjóðfélaginu geti skammtað sér ótakmörkuð laun því það eykur á misrétti og skapar ójafnvægi í samfélaginu.

Þeir sem eru kjörnir til að stjórna landinu og eru valdir til að stuðla að bættum kjörum allra landsmanna eiga að hafa vald og fullan rétt til þess. Verkfallsvopnið ógnar stöðugleika í þjóðfélaginu og þó stéttarfélögin hafi haft það í sinni verkfærakistu þá hefur það ekki komið í veg fyrir þau kröppu kjör sem sumt fullvinnandi fólk þarf að búa við.

Við þurfum að vera opin fyrir nýrri hugsun og þora að breyta. Stríð eru aldrei til bóta. Sameinumst um að jafna kjörin í þessu landi með hjálp kjörinna fulltrúa en ekki með stríði sem hægir á hagvexti þjóðarbúsins með ófyrirsjáanlegum afleiðingum þar sem allir tapa.  

Embættið ber ekki ábyrgð á deilunni

Tökum upp annað form en verkfallsvopnið

Við kjósum flokka í alþingiskosningum til að stjórna landinu þannig að kjör fólksins í landinu verði bæði sanngjörn, réttlát og sem best. Verkföll stéttarfélaga geta hins vegar skekkt myndina og farið með afkomu þjóðarbúsins algjörlega á rangan veg þannig að allir tapa. Mér finnst að það eigi að finna annað fyrirkomulag á launakjörum starfsstétta en að byggja það á verkbönnum atvinnurekenda  eða verkföllum starfsstétta. Það á að leggja niður verkfallsvopnið og lægstu launataxtar eiga að vera yfir viðmiðum um lágmarksframfærslu. Hæstu  laun stjórnenda eiga ekki að vera hærri en þreföld meðallaun. Til hvers erum við að kjósa fulltrúa okkar í alþingiskosningum  til að stjórna ef þeir hafa ekki tögl og haldir um hvernig kjör almennings eru. Viljum við að það hægist á öllu hagkerfinu og það séu stéttarfélögin sem ráði för ?  Ég segi nei, ég vil finna annað fyrirkomulag en verkfallsfyrirkomulag til að skapa réttlátara þjóðfélag. Það tapa allir á verkföllum þar sem kröfurnar taka oftast ekki mið af framleiðni og afkomu þjóðarbúsins.  

Kjarabaráttan snýst ekki um staðreyndir

Almenningur dæmir um það sem er siðlaust en dómstólar um lögmæti

Það má vera að almenningur sé orðinn nokkuð pirraður á risavöxnum fjármálaglæpum sem allir vita að voru framdir bankakerfinu í aðdraganda bankahrunsins í skollaleik með hlutabréf í bönkunum og í stórum hlutafélögum og að sá pirringur skýri að eu leyti umræðuna og kröfu almennings um að meintir brotamenn verði sekir fundnir og dæmdir.

Hvar sem er í heiminum er alvanalegt að fjalla um stóra glæpi og grunaða sakborninga og spyrja má hvort ástæða sé til þess nú að hlífa meintum  brotamönnum við umfjöllun frekar en oft áður ?  Það gera flestir skýran greinarmun á meintum sakborningum og þeim sem eru sekir fundnir. Takist ekki að sanna sekt sakborninga þá hreinsast menn venjulega og umfjöllun hættir. Nefna má sem dæmi morðið á leigubílstjóra hér á áttunda áratugnum. Einn maður var í því máli grunaður um morðið og mátti þola umfjöllun um málið en sekt hans var aldrei sönnuð af einhverjum ástæðum og málið gleymdist og umfjöllunin hætti að mestu.

Þegar glæpurinn er risavaxinn eins og flest þau mál sem nú eru til meðhöndlunar sem tengjast hinum föllnu bönkum þá findist mér einkennilegt ef umfjöllun um þau mál í fjölmiðlum yrði bönnuð. Það er fátt eitt á huldu um aðferðirnar  sem notaðar voru til að skrúfa upp gengi hlutabréfa eða að bankarnir lánuðu völdum einstaklingum án trygginga og afleiðingar allra þessara kúnsta blasa nú við hverjum manni. Er þetta ekki fréttnæmt og má ekki fjalla um meinta gerendur í öllum þessum svindlmálum sem samanlagt er það stærsta í Islandssögunni ? Ef lögin eru óskýr og þolendum í hag og ekki tekst að sanna sekt meinta brotaþola þá hverfur glæpurinn ekki eða afleiðingar hans og verður eftir sem áður af almenningi talinn siðlaus.

Dómstólar ráða ekki yfir hugsunum fólks. Í mörgum tilfellum geta dómar hreinsað menn sem eru sökum bornir en svo eru líka til mál sem almenningur hefur sterka skoðun á og þarf ekki endilega að vera á pari með niðurstöðu dómstóla. Á að banna almenningi að hafa skoðun á málum eða réttinn til að tjá skoðanir sínar um þau mál ? Ég sé ekki ástæðu til að hefta tjáningarfrelsið jafnvel þótt miklir auðmenn eigi í hlut eða að verjendur þeirra séu háttlaunaðir stjörnulögmenn.

Segja mál að linni